Κεφάλαιο 1

Παρ'όλο που ήταν δεμένος με ζουρλομανδύα, είχε τη θεία έμπνευση να δαγκώσει την άκρη της γλώσσας του, και με το αίμα που έρρεε άφθονο να γεμίσει πάτωμα και τοίχους με τη φράση:
"Θύτης ενός θύματος - Θύμα ενός θύτη".
Με την τρέλλα να χορεύει το καλύτερό της τανγκό, με παρτενέρ τον εγκέφαλό του, είχε σταματήσει να μετράει τις ημέρες, τους μήνες, τα χρόνια. Λες και μια γυναίκα τον είχε ερωτευτεί παράφορα, του είχε δωθεί δοθεί ολόκληρη για μιά και μόνο νύχτα και μετά τίποτα. Εξαφανισμένη. Χαμένη στο ίδιο κενό που σταματούσε το βλέμμα του, στους τοίχους του κελιού.
Οχρόνος μετρούσε πλέον για εκείνον με δευτερόλπετα. Έβλεπε το καθένα τους ξεχωριστά, ως ανθρωπόμορφα πλασματάκια που γκρεμίζονται απο την οπή μιας κλεψύδρας, τόσο μεγάλης όσο και το Σύμπαν. Στα μάτια του δεν υπήρχε η συνέχεια φωτός που δημιουργεί τα είδωλα. Μόνο θολά καρέ. Ένα-ένα. Και ανάμεσα στο κάθε καρέ, το κενό. Μαύρο. Τίποτα. Μόνο κάθε φορά και ένα πλασματάκι.

Το ιατρικό του ιστορικό εξετάστηκε ως πρωτοφανές στα χρονικά της ψυχιατρικής. Για 83 χρόνια, ομάδες ειδικών, στεκόταν με τις ώρες στο παραθυράκι του κελιού του, φροντίζοντας επιμελώς να ζηλέψουν το γεγονός πως ούτε μια ρυτίδα δεν είχε χαράξει το πρόσωπό του, ούτε μία άσπρη τρίχα δεν είχε λερώσει τα κατάμαυρα μαλλιά του.
Φροντίζοντας επιμελώς να λυπηθούν πως η τρέλλα που τον κρατούσε δέσμιο 83 χρόνια τώρα δεν του είχε επιτρέψει να χαρεί την αθανασία του.
Φροντίζοντας πάλι να φθονήσουν την ακόρεστη επιθυμία τους να βρίσκονται στη θέση του, χωρίς το φόβο του θανάτου, έστω και τρελλοί.
Η ατζέντα του, εκείνη η μαύρη δερμάτινη ατζέντα, είχε προσεκτικά τοποθετηθεί στο εργαστήριο που είχε σχεδιαστεί αποκλειστικά και μόνο για τη μελέτη της.

24 Φεβρουαρίου 1949.
Η ημερομηνία κλειδί. Η ημερομηνία που κάποιος (ή κάτι) επέλεξε να αφήσει στον τόπο ενός στυγερού εγκλήματος ώς μόνα αποδεικτικά στοιχεία μια μαύρη ατζέντα να λάμπει με έντονο μπλε ιριδίζον φως πάνω της, και τον κάτοχό της σε κατάσταση απόλυτης παράνοιας, να μιλάει ακτάπαυστα για ένα τρέστιο κύμα, για πουλιά, χτένια και άντρες Μοικάνους, φίδια, και για ένα μεγάλο δέντρο απο το οποίο πηγάζουν όλα. Τα πάντα.
Παντελής η έλλειψη λογικής και στις ημερομηνίες μετά απο την 24η Φεβρουαρίου. Ο κάτοχός της είχε με βία σκίσει το πάνω μέρος κάθε σελίδας της ατζέντας, οπου είναι γραμμένες οι ημερομηνίες. Σημάδι πως είτε δεν είχε ζήσει εκείνες τις ημέρες, είτε δεν ήθελε να τις θυμάται, ή πως ο χρόνος για εκείνον δεν είχε απολύτως καμμία σημασία.
Το γεγονός οτι ένας άντρας, εμφανισιακά και οργανικά 38 ετών, μετρούσε 121 χρόνια ζωής, δεν άφηνε οποιοδήποτε περιθώριο σε κανέναν, πως ίσχυε το τρίτο ενδεχόμενο.


Η αδελφή πλησίασε προσεκτικά τον δεμένο άντρα με το ζουρλομανδύα και το φίμωτρο γεμάτο ματωμένες γάζες στο στόμα.
"Επιθεωρητά Omede", του ψιθύρισε γλυκά στο αυτί "μακάρι να μπορούσατε να φάτε κανονικά όπως όλοι... το φιλέτο σήμερα είναι απλά υπέροχο!"
Και με μια νωχελική κίνηση πίεσε την τεράστια σύριγγα, γεμάτη με πολτοποιημένη τροφή, αφου πρώτα την είχε συνδέσει στο σωληνάκι που του είχαν περάσει απο την τραχεία στο στομάχι.
Ταυτόχρονα, το κοκτέηλ ψυχοφαρμάκων, ποσότητα σε miligram όσα και τα χρόνια εκλεισμού του, δεν έπαψε ούτε στιγμή να στάζει σε μορφή ορού, σαν τα δευτερόλεπτα, εκείνα τα ανθρωπόμορφα πλασματάκια, με προορισμό αποκλειστικό τις φλέβες του.
Αφού τελείωσε το έργο της η αδελφή, του χάρισε γενναιόδωρα απο ένα φιλί σε κάθε μάγουλο, και φεύγοντας, αναστέναξε:

"Αχ... Ignorance is bliss..."

-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-