Σαν κινηματογραφική σκηνή. Η κάμερα απο εκεί που είχε ζουμάρει στη βιαστική βόλτα των σαλιγκαριών, άνοιξε το πλάνο στους τοίχους. Ζούμαρε αργά σε αυτούς και στη συνέχεια στάθηκε στο παράθυρο του δευτέρου ορόφου. Μικρό, με το νερό να λιμνάζει νωχελικά στο περβάζι του, και με τα κάγκελα να σχηματίζουν κέντημα ατσάλινο, που μέσα απ'τη δαντέλα του του βλέμμα του Επιθεωρητή Omede μετρούσε σταγόνες και βάφτιζε σύννεφα.
Έβρεχε καταρρακτωδώς. Οι τοίχοι του ψυχιατρείου είχαν αρχίσει να αποκτούν ένα λεπτό πράσινο στρώμα μούχλας. Χρόνια τώρα κοπιούσαν για να συμβεί αυτό, και οι αδιάφοροι άνθρωποι τους είχαν βοηθήσει αρκετά!
Ο κήπος με τις δυο μικρές συστάδες δέντρων και τα απειράριθμα παγκάκια, ήταν καιρό τώρα απεριποίητος και αυτός. Κανείς δεν είχε ούτε το χρόνο, ούτε τη διάθεση να ασχοληθεί μαζί του. Και αυτός είχε κοπιάσει μέχρι να αποκτήσει τη μουντή μοναξιά του.
"Οι μέρες περνούν. Το συνηθίζουν άλλωστε. Χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Μαζεύονται στα μπαλκόνια του σύμπαντος και κουβεντιάζουν με τις ώρες. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όταν η παρέα μεγαλώνει, έρχονται οι μήνες. Υπερήφανοι νέοι, πορωμένοι με τις φάρσες. Πότε καλοστημένες-πότε κακόγουστες. Ούτως ή άλλως δεν τους πολυνοιάζει το ανα θα γελάσεις ή παρεξηγήσεις. Πάντως αν συμβεί το δεύτερο, έρχεται ο πατέρας τους ο Χρόνος. Εκείνος σε βάζει στη θέση του.
Δάσκαλος με μεταδοτικότητα. Δικαστής αμερόληπτος. Γιατρός με ειδικότητα νευροχειρουργού. Αυτός είναι. Κι άλλος σαν αυτόν δεν υπάρχει. Α! Είναι και μπακάλης καμμιά φορά! Με τάσεις τσιγκουνιάς αλλα και γενναιοδωρίας. Μπορεί να σε κλέψει στο ζύγι, μπορεί όμως και να σου δωρίσει καμμιά στρογγυλοποίηση προς τα πάνω, αρκεί να σε συμπαθήσει. Το έχει πάρει αυτό απο την αδερφή του την Τύχη."
Η αδελφή τον άκουγε εκστασιασμένη. Είχε αρχίσει να ταλαντεύεται, σαν τη ζυγαριά του μπακάλη Χρόνου. Απο τη μία πλάστιγγα η ιδιότητά της, που την έκανε να χαίρεται που είχε μειώσει κατα πολύ τη δοσολογία των ψυχοφαρμάκων. Απο την άλλη, η γυναίκα που ήξερε οτι πλέον είναι κάποια άλλη, ή τουλάχιστον η συνέχεια κάποιας άλλης. Δεν ήξερε αν αυτή η κατάσταση θα έπρεπε να τη λυπεί ή να τη χαροποιεί.
Αυτή η ζυγαριά εκτός απο 2 ιδιότητες, τηρούσε την ισορροπία σε 2 γυναίκες. Την Atamie και τη Fabijan. Πόσες απο της αποφάσεις της ζωής της ήταν πραγματικά δικές της, και όχι απομεινάρια των πόθων της Fabijan? Αυτή είχε ερωτευτεί τον Επιθεωρητή ή η νεκρή γυναίκα μέσα της? Αυτή ελλάτωνε τον ορό ή η Fabijan? Προσπαθούσε να καταλάβει. Έστω και μικρά κομματάκια απο όλοκληρο το παζλ, κομματάκια που της είχε πετάξει σαν ψίχουλα σε κοπρόσκυλο, ο Επιθεωρητής.
Της είχε αναφέρει πως η Fabijan είχε δολοφονηθεί το 1949, αλλά μόνο για τα μάτια του κόσμου, της αστυνομίας. Είχε δολοφονηθεί μόνο για το στόμα της σπηλιά και τα σχοινιά που την έσωσαν απο τα δόντια της.
Η Atamie είχε ξεκαθαρίσει μέσα της πως για να ξεκινήσει τη ζωή της Fabijan απο την αρχή, έπρεπε πρώτα να τελειώσει μιαν άλλη, τη δική της. Προς το παρόν όμως τηρούσε τη διαταγή του αγαπημένου της.
Διέθετε επιμονή. Έκανε υπομονή.
Τα πυρωμένα σημάδια στο σβέρκο του Επιθεωρητή ξεπρόβαλαν ανάγλυφα, σαν χθεσινά.
"Μένουν 364. Είναι πολλά για σένα. Καλύτερα να μην το κοιτάς. Η Atamie θα φύγει. Η Fabijan θα μείνει. Ψάξε. Ψάξε μέσα σου να τη βρείς. Όσο πιο γρήγορα το κάνεις, τόσο πιο λίγο θα πονέσεις, τόσο πιο γρήγορα θα περάσουν."
Το μόνο που άφησε την Atamie να σκεφτεί εκείνο το βροχερό πρωινό, ήταν πως ο Χρόνος την είχε κλέψει στο ζύγι.
-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-
Έβρεχε καταρρακτωδώς. Οι τοίχοι του ψυχιατρείου είχαν αρχίσει να αποκτούν ένα λεπτό πράσινο στρώμα μούχλας. Χρόνια τώρα κοπιούσαν για να συμβεί αυτό, και οι αδιάφοροι άνθρωποι τους είχαν βοηθήσει αρκετά!
Ο κήπος με τις δυο μικρές συστάδες δέντρων και τα απειράριθμα παγκάκια, ήταν καιρό τώρα απεριποίητος και αυτός. Κανείς δεν είχε ούτε το χρόνο, ούτε τη διάθεση να ασχοληθεί μαζί του. Και αυτός είχε κοπιάσει μέχρι να αποκτήσει τη μουντή μοναξιά του.
"Οι μέρες περνούν. Το συνηθίζουν άλλωστε. Χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Μαζεύονται στα μπαλκόνια του σύμπαντος και κουβεντιάζουν με τις ώρες. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όταν η παρέα μεγαλώνει, έρχονται οι μήνες. Υπερήφανοι νέοι, πορωμένοι με τις φάρσες. Πότε καλοστημένες-πότε κακόγουστες. Ούτως ή άλλως δεν τους πολυνοιάζει το ανα θα γελάσεις ή παρεξηγήσεις. Πάντως αν συμβεί το δεύτερο, έρχεται ο πατέρας τους ο Χρόνος. Εκείνος σε βάζει στη θέση του.
Δάσκαλος με μεταδοτικότητα. Δικαστής αμερόληπτος. Γιατρός με ειδικότητα νευροχειρουργού. Αυτός είναι. Κι άλλος σαν αυτόν δεν υπάρχει. Α! Είναι και μπακάλης καμμιά φορά! Με τάσεις τσιγκουνιάς αλλα και γενναιοδωρίας. Μπορεί να σε κλέψει στο ζύγι, μπορεί όμως και να σου δωρίσει καμμιά στρογγυλοποίηση προς τα πάνω, αρκεί να σε συμπαθήσει. Το έχει πάρει αυτό απο την αδερφή του την Τύχη."
Η αδελφή τον άκουγε εκστασιασμένη. Είχε αρχίσει να ταλαντεύεται, σαν τη ζυγαριά του μπακάλη Χρόνου. Απο τη μία πλάστιγγα η ιδιότητά της, που την έκανε να χαίρεται που είχε μειώσει κατα πολύ τη δοσολογία των ψυχοφαρμάκων. Απο την άλλη, η γυναίκα που ήξερε οτι πλέον είναι κάποια άλλη, ή τουλάχιστον η συνέχεια κάποιας άλλης. Δεν ήξερε αν αυτή η κατάσταση θα έπρεπε να τη λυπεί ή να τη χαροποιεί.
Αυτή η ζυγαριά εκτός απο 2 ιδιότητες, τηρούσε την ισορροπία σε 2 γυναίκες. Την Atamie και τη Fabijan. Πόσες απο της αποφάσεις της ζωής της ήταν πραγματικά δικές της, και όχι απομεινάρια των πόθων της Fabijan? Αυτή είχε ερωτευτεί τον Επιθεωρητή ή η νεκρή γυναίκα μέσα της? Αυτή ελλάτωνε τον ορό ή η Fabijan? Προσπαθούσε να καταλάβει. Έστω και μικρά κομματάκια απο όλοκληρο το παζλ, κομματάκια που της είχε πετάξει σαν ψίχουλα σε κοπρόσκυλο, ο Επιθεωρητής.
Της είχε αναφέρει πως η Fabijan είχε δολοφονηθεί το 1949, αλλά μόνο για τα μάτια του κόσμου, της αστυνομίας. Είχε δολοφονηθεί μόνο για το στόμα της σπηλιά και τα σχοινιά που την έσωσαν απο τα δόντια της.
Η Atamie είχε ξεκαθαρίσει μέσα της πως για να ξεκινήσει τη ζωή της Fabijan απο την αρχή, έπρεπε πρώτα να τελειώσει μιαν άλλη, τη δική της. Προς το παρόν όμως τηρούσε τη διαταγή του αγαπημένου της.
Διέθετε επιμονή. Έκανε υπομονή.
Τα πυρωμένα σημάδια στο σβέρκο του Επιθεωρητή ξεπρόβαλαν ανάγλυφα, σαν χθεσινά.
"Μένουν 364. Είναι πολλά για σένα. Καλύτερα να μην το κοιτάς. Η Atamie θα φύγει. Η Fabijan θα μείνει. Ψάξε. Ψάξε μέσα σου να τη βρείς. Όσο πιο γρήγορα το κάνεις, τόσο πιο λίγο θα πονέσεις, τόσο πιο γρήγορα θα περάσουν."
Το μόνο που άφησε την Atamie να σκεφτεί εκείνο το βροχερό πρωινό, ήταν πως ο Χρόνος την είχε κλέψει στο ζύγι.
-ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ-
6 comments:
Γιατί έχω την αίσθηση πως το κείμενο γράφηκε απο δύο ανθρώπους;
Για εξήγησέ μου το λίγο παραπάνω αυτό...
Είμαι άσχετη με το αντικείμενο, απλός αναγνώστης είμαι, αλλά αυτό το κείμενο έχει περισσότερο τη δομή μιας έκθεσης με σημασία στα λεγόμενα "καλολογικά στοιχεία" που αποδυναμώνουν το κείμενο.
Π.χ. λες: "Οι μέρες περνούν. Το συνηθίζουν άλλωστε. Χωρίς να δίνουν λογαριασμό σε κανέναν. Μαζεύονται στα μπαλκόνια του σύμπαντος και κουβεντιάζουν με τις ώρες. Κυριολεκτικά και μεταφορικά. Όταν η παρέα μεγαλώνει, έρχονται οι μήνες. Υπερήφανοι νέοι, πορωμένοι με τις φάρσες. Πότε καλοστημένες-πότε κακόγουστες. Ούτως ή άλλως δεν τους πολυνοιάζει το ανα θα γελάσεις ή παρεξηγήσεις. Πάντως αν συμβεί το δεύτερο, έρχεται ο πατέρας τους ο Χρόνος. Εκείνος σε βάζει στη θέση του.
Δάσκαλος με μεταδοτικότητα. Δικαστής αμερόληπτος. Γιατρός με ειδικότητα νευροχειρουργού. Αυτός είναι. Κι άλλος σαν αυτόν δεν υπάρχει. Α! Είναι και μπακάλης καμμιά φορά! Με τάσεις τσιγκουνιάς αλλα και γενναιοδωρίας. Μπορεί να σε κλέψει στο ζύγι, μπορεί όμως και να σου δωρίσει καμμιά στρογγυλοποίηση προς τα πάνω, αρκεί να σε συμπαθήσει. Το έχει πάρει αυτό απο την αδερφή του την Τύχη."
Μια ενδιαφέρουσα θεώρηση σαν σύλληψη, αλλά οι λέξεις που χρησιμοποιούνται την μετατρέπουν σε έκθεση ιδεών.
Απο την άλλη ένας "σκοτεινός" χαρακτήρας σαν αυτόν που πας να δομήσεις μετατρέπεται σε αυτοδίδακτο φιλόσοφο με εκπαιδευτικές φιλοδοξίες.
Δε ξέρω γιατί αλλά είναι σαν να έχει αλλάξει το ύφος του κειμένου. Εκτός εάν βιάστηκες να το γράψεις.
Ή μπορεί να λέω μαλακίες.
Απο την αρχή έχω την απορία εάν έχεις φτιάξει ένα σχεδιάγραμμα ή σε πάει το κείμενο. Γιατί το story σου χωρίς πλάνο δε μου φαίνεται να μπορεί να δουλευτεί.
Καλό γράψιμο
Υ.Γ. Γειά στην Αγάπη απο μένα
Κατ'αρχήν έχω πει απο την αρχή πως είναι τελείως πειραματική φάση, στα πλαίσια των μαθημάτων δημιουργικής γραφής που κάνω κάθε εβδομάδα.
Για το συγκεκριμένο κείμενο, επέλεξα να αλλάξω ύφος, μιας και αναφέρομαι στην γυναίκα-νοσοκόμα που μέχρι τώρα ήταν απλά ο "κομπάρσος" που έκανε τις ενέσεις, που τον τάιζε. Τώρα, σιγά-σιγά μπαίνει στην ιστορία, μπαίνει στον κόσμο του Επιθεωρητή.
Όχι, δεν υπάρχει απολύτως κανένα πλάνο. Δεν έχω το χρόνο να το κάνω άλλωστε. Είναι μια ιστορία που θα εξελιχθεί μέσα απο τους χαρακτήρες της. Το πιθανότερο είναι να βγεί μαλακία, αλλά δεν το κάνω για να βγει απαραίτητα κάτι καλό, αλλά για να γεννηθούν σχόλια σαν αυτά που έκανες. Αυτά προχωράνε τη δουλειά :)
"Απο την άλλη ένας "σκοτεινός" χαρακτήρας σαν αυτόν που πας να δομήσεις μετατρέπεται σε αυτοδίδακτο φιλόσοφο με εκπαιδευτικές φιλοδοξίες."
Μήπως αυτός είμαι εγώ?
Υ.Γ.: Δεν θα παραλείψω να της δώσω ένα φιλάκι απο σένα :P
Α! Ξέχασα να σου πω, πως τα κείμενα τα ανεβάζω όπως τα γράφω, πριν τις οποιεσδήποτε διορθώσεις. Θέλουν όλα πάρα πολλή δουλειά.
Νομίζω είναι μια αξιόλογη προσπάθεια. Δε σε ξέρω, δε με ξέρεις, όμως μου κίνησες το ενδιαφέρον. Συνέχισέ το όσο πάει!
Post a Comment